Bedenimizi ısıtan mavi gökyüzünü,
Ayaklarımızı toz toprakla buluşturan yolları,
Yer sofrasında hepimizi doyuran nimetleri,
Karşılıksız sevgisiyle yüreğimizi ısıtanları
Gözyaşlarıyla terk ettik… Değdi mi?
Gökyüzü gri; içimiz üşüyor, titriyoruz.
Sıra sıra parke taşlarında dalgın yürüyoruz.
Binbir nimet var sofrada ama hâlâ açız.
Hırsımıza yenildik; sevgiden çok uzağız.
Elde ettiklerimize… Değdi mi?
Hoşgörü tükendi, duyarsızlık zirvede.
Hayallere daldık, ayağımız yere basmıyor.
Bizi biz yapan değerler kayboldu; doyumsuzuz.
Yıllar sonra aynaya bakınca hâlimiz…
Feda ettiklerimize… Değdi mi?