Izzet Yurtkap

Düşün ki, ikimiz bir kış günü,
herkeslerden uzaklarda,
unutulmuş bir yerde,
aç ve yorgun bir halde
karda, soğukta ve açıkta kaldık.

Haydi, gel sarıl bana, vücutlarımız bir olsun,
ısınalım, ya da beraber donalım desem,
acep ne dersin?

İlkbaharda her yerde, senin gönlünde bile, çiçekler açınca,
gel benimle sende koşalım kırlarda,
ama belki ikimizde kayboluruz oralarda desem,
acep ne dersin?

Yazın güneşi, gel ikimizde,
güneşte kalmış kardan adam misali eritsin,
senle ben çıkalım vücutlarımızdan, sıvı halimizde,
bir olsun gönüllerimiz desem,
acep ne dersin?

Sonbaharın rüzgârları gelecek yine,
bırakalım ikimizde rüzgârlara kendimizi,
alsın götürsünler bizi buralardan uzaklara desem,
acep ne dersin?

Farkında mısın? Gönlüme giremiyorsun, gönlüne de almıyorsun,
bırak bu dünyayı, öbür dünyaya beraber göçmeyi, orada beraber olmayı,
bari uzat ellerini bana, bir an olsun beraber olalım elele desem,
acep ne dersin?