Şiirler
Sonunda bir esintiye kaldım
Yaprakları taşıyan rüzgârlar yine geldiler zamanında,
güzelim yapraklar yeşilde olsalar bile, rüzgârlara binip
seneye yeniden, taptaze gelebilmek için, esip gittiler.
Ağaca güvenip ona sıkı, sıkı sarılarak bırakmayan yapraklar,
ağacın onlara sessiz bir günün ıssız bir anında, durgunca salıverdiğinde,
yapraksız, gölgesiz bir ağacın altında kendilerine gelince,
gelenin geçenin üzerlerine basarak, şu dökülen yapraklar çevreyi çok durgunlaştırıyor diye mırıldandıklarını duyunca,
işte o zaman binip gitmedikleri rüzgârları kaçırdıklarını anlayınca,
kendi kendilerine çilemiz çilemiz diyerek,
bir anda kuruyup, paramparça dökülmüş bir halde,
herhangi bir esintiyle uçup, yok olup gitmek isterler.
Ben galiba esen rüzgârlara hiç aldırmamışım.