Izzet Yurtkap

Seviyorum seni diye ilan ediyorum,
halinden belli, bir türlü sevgime inanmıyorsun.
Dünyayı, hayatı anladığını inat ederek haykırıyorsun
ama hayatın tadını çıkartarak yaşamasını
sanki bir çözülemeyen bulmaca yapmak istercesine,
karıştırıyorsun.

Gözyaşlarını her zaman açıya yoruyorsun,
mutluluk gözyaşlarını tamamen unutuyorsun.
Ben sana bakarken bir suç arıyor diye sıkılıyorsun,
gözlerimden seni sevdiğimi hissedemiyorsun.

Sana sevgimle konuştuklarımı şaka, alay belliyorsun,
sevgime tereddüt edip, ayrılık diliyorsun.
Ayrılsak ne olur diye sorup, kendin cevap veriyor,
sonunda da olamaz, ayrılık mutluluk getiremez diye
Allah’tan her zaman beraberlik diliyorsun.

Biliyorsun ayrıldığımızda gözlerimden mahrum kalacaksın,
işte o zaman benim sence hafif olan sevgimi arayacaksın.
Bir tanem ne olursun sabrımla oynama,
bir an benliğim söz konusu olacak olursa,
seni taparcasına sevsem, kalbim ne kadar senin için atsa,
sevginle dolsa seninle de olsa,
bilki o zaman, işte o zaman ebediyyen seni gözlerimden mahrum ederim.